Opdracht ingeleverd

Sinds ons laatste gesprek bij de Kinderbescherming zijn we heel druk bezig geweest met de opdracht die we hebben meegekregen. We hebben voor deze opdracht gesprekken gehad met familie en vrienden en hebben diverse boeken over adoptie gelezen. Samen hebben we vervolgens op papier gezet hoe we de opvoeding voor ons zien en welke zaken we hierbij belangrijk vinden. Hierbij moesten we vooral redeneren vanuit het adoptiekind. Als tweede moest Charley nagaan hoe zijn vader betrokken is geweest bij zijn opvoeding rond de basisschooltijd, voor de scheiding van zijn ouders. Naast gesprekken met familie hebben ook het bekijken van oude foto's flink geholpen om herinneringen naar boven te krijgen. Vooral de herinneringen aan de gewone dingen waren wat moeilijker om te achterhalen, maar we hebben wel het idee dat we meer te weten zijn gekomen over deze periode en er puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen.

Veel van deze herinneringen zijn ook door ons op papier gezet, om de Kinderbescherming een goed beeld te geven van deze periode. Vorig weekend hebben we dit afgerond en hebben het geheel opgestuurd naar de Kinderbescherming. Nu moeten we afwachten tot de Kinderbescherming contact met ons opneemt om de opdracht te bespreken. Spannend dus.

Na zoveel geschreven te hebben voor deze opdracht, hadden we even geen puf om hier nog een blogbericht over te schrijven, vandaar dat dit bericht wat op zich heeft laten wachten.

Update: inmiddels een mail ontvangen dat er begin januari contact met ons wordt opgenomen om een afspraak te maken. Komende feestdagen hoeven we hier ons dus even niet druk over te maken.

Nieuw in onze boekenkast

Op dit moment zijn we nog druk bezig met de opdracht die we hebben gekregen van de Kinderbescherming tijdens het vijfde gesprek. Het vordert gelukkig gestaag en het einde is in zicht. In de tussentijd hebben we, na de drie (prenten)boekjes die we eerder gekocht hebben, drie nieuwe, leuke, interessante boeken over adoptie aangeschaft. Twee hiervan zijn ons aangeraden, de derde kwamen we tegen op de website van bol.com en konden we ook niet laten liggen. Hieronder een afbeelding van de voorkant en een korte beschrijving (van bol.com gehaald). 

De adoptiemonologen
Wat hebben zangeres Liesbeth List, schrijver Stephan Sanders, cabaretier Daniël Arends en harpiste Lavinia Meijer met elkaar gemeen? Ze zijn alle vier als kind geadopteerd, net als 55.000 andere Nederlanders. In De Adoptiemonologen vertellen zij en 27 anderen wat dit in hun leven betekent. De verhalen werden opgetekend door journalist Marina van Dongen, die zelf als klein meisje is geadopteerd uit Griekenland.
Hoe ga je om met het gegeven dat je zowel afgestaan als uitgekozen bent? Speelt adoptie een rol bij het aangaan van relaties? Hoe is het als je zelf kinderen krijgt? Ben je op zoek gegaan naar je biologische ouders? Wat leverde dat op? Het zijn vragen waarmee geadopteerden vroeg of laat worden geconfronteerd en waarop zij in dit boek openhartig antwoord geven. 
Het resultaat is een verzameling fascinerende en ontroerende levensverhalen over identiteitsvorming en het overwinnen van tegenslagen. Over ouders die nooit kinderen hadden moeten adopteren en over ouders die misschien wel het beste zijn wat een kind kon overkomen. De Adoptiemonologen zijn een feest van herkenning voor geadopteerden, maar ook een must read voor hun ouders, broers, zussen, vrienden, opa’s en oma’s. En voor mensen die van plan zijn om een kind te adopteren. 

Ergens, tussen China en de wereld
In China woont een meisje. Haar mama houdt van haar, maar kan niet voor haar zorgen. Ergens in de wereld wonen een man en een vrouw die veel van elkaar houden en dromen van een kindje. Zij geven het meisje een nieuwe thuis.

De Lamboeroe
Een verdwaald, eenzaam lammetje staat te blaten: Maaa! Dus als er een kangoeroe die graag een baby wil voorbij komt springen, stopt ze het lammetje gauw in haar buidel. Ze neemt het mee en vertroetelt het als een eigen kind. Maar wat zal er gebeuren als het lammetje erachter komt hoe anders het is dan zijn maaa?

Alledrie deze boekjes zijn wat ons betreft stuk voor stuk grote aanraders.

Vijfde raadsgesprek

Donderdag 19 september mochten we eindelijk weer langs bij het kantoor van de Kinderbescherming in Haarlem. Na lang wachten sinds ons vierde gesprek was het nu tijd om te bespreken hoe het vorige gesprek gegaan is, hoe we er nu voor staan en wat ons verder nog te wachten staat. We waren ook deze keer weer behoorlijk zenuwachtig en we hoopten dat we uitsluitsel zouden krijgen over het advies. Helaas was dit nog niet het geval.

Allereerst kregen we te horen dat het gesprek vorige keer en de door ons ingevulde vragenlijsten gelukkig geen negatieve dingen hebben opgeleverd en dat we nog steeds door mogen met het gezinsonderzoek. Daarna kregen we te horen  dat doorgaan met het gezinsonderzoek betekent dat we een nieuwe opdracht moeten uitvoeren. Deze is tweeledig: Samen moeten we op papier zetten hoe we de opvoeding voor ons zien. Hierbij moeten we vooral redeneren vanuit het adoptiekind. Best een uitgebreide opdracht. Als tweede zal Charley moeten nagaan hoe zijn vader betrokken is geweest bij zijn opvoeding rond de basisschooltijd, voor de scheiding van zijn ouders. De onderzoekers vonden namelijk dat hij zich hier meer over zou moeten herinneren en ze vinden dit erg belangrijk. We gaan dus goed kijken hoe we daar het beste achter kunnen komen, zoals foto's van vroeger bekijken en herinneringen ophalen met familie. We zullen ook dit onderdeel op papier moeten zetten en samen opsturen naar de Kinderbescherming. We worden verder helemaal vrij gelaten hoe we de opdracht invullen.

De onderzoekers van de Kinderbescherming gaven aan dat we voor de hele opdracht voldoende tijd zullen moeten nemen en daarom hebben we hier nu 3 maanden de tijd voor gekregen. Ons volgende gesprek zal dus op zijn vroegst ergens in januari 2014 zijn. Tijdens dit gesprek zal de opdracht inhoudelijk besproken worden en daarna krijgen we vervolgens nog een afspraak om het gezinsrapport in te kijken. We zijn heel blij dat we nog steeds door mogen en ondanks dat we een pittige opdracht hebben meegekregen, zien we het nog steeds positief in.

CNN: Adoptiekinderen uit VS steeds vaker naar NL

Terwijl wij (erg zenuwachtig inmiddels) zitten te wachten op ons gesprek morgenochtend met de Kinderbescherming, werden we gisteren door Adoptiestichting A New Way via facebook erop gewezen dat de Amerikaanse nieuwszender CNN een lang nieuwsbericht over adoptie had geplaatst op hun website. Dit (positieve) artikel gaat vooral in op het stijgende aantal Amerikaanse kinderen dat in het buitenland wordt geadopteerd en de redenen hiervoor. Het gaat hierbij vrijwel uitsluitend om kinderen van Afro-Amerikaanse komaf. Een flink aantal van hen komt in Nederland terecht. 'De meeste Amerikaanse families willen een blank kind adopteren', zegt Steven Kirsh, een adoptie-advocaat. 'Nederlandse echtparen willen simpelweg een kind adopteren.' In de VS mogen moeders die hun kind afstaan, zelf de adoptieouders kiezen. Na Canada is vooral Nederland bij hen in trek. Ze willen dat hun kind in een totaal andere leefsituatie terechtkomt en niet wordt gediscrimineerd vanwege hun donkere huidskleur. Ook prijzen de betrokken moeders de open houding van de Nederlandse ouders, die vaak contact houden met de biologische moeder. Juist dit open karakter en meer kennis hebben over de achtergrond van het adoptiekind spreekt ons erg aan in adopteren vanuit de Verenigde Staten. Erg fijn om een positief artikel te lezen, geschreven vanuit het Amerikaanse perspectief.

Ook de kant van de Nederlandse adoptieouders krijgt aandacht in het artikel en ze zijn samen met hun adoptiekinderen te zien op de foto's van het artikel. Volgens CNN zijn tussen 2004 en 2010 250 Amerikaanse kinderen geadopteerd door Nederlandse gezinnen. Op de site staat een foto van 70 Nederlandse families met hun Amerikaanse kind(eren) tijdens de jaarlijkse door Michael Goldstein georganiseerde picknick in Amsterdam. Michael Goldstein is adoptie-advocaat en 1 van de 3 partijen waar adoptiestichting A New Way mee samenwerkt. Adoption ARC en sinds kort Home At Last zijn de andere 2 partijen. Met Michael Goldstein hebben we al kennis mogen maken  tijdens de Meet and Greet die ze in juni georganiseerd hebben in Amsterdam en de eerste indruk was erg goed. Wanneer we de beginseltoestemming hebben, mogen we bij A New Way langs voor een intakegesprek. Vervolgens zullen we dan 1 van de 3 partijen moeten kiezen om mee samen te gaan werken. Maar eerst nog positief advies van de Kinderbescherming en de beginseltoestemming vanuit het ministerie van Justitie in de wacht zien te slepen.

Natasja Froger krijgt show over adoptie

© ANP

Vandaag en gisteren allemaal berichten in de media over een nieuw RTL4-programma dat door Natasja Froger gemaakt gaat worden. Het programma gaat Met open armen heten en gaat over stellen die een kind willen adopteren. 

“Ik wil in beeld brengen wat er allemaal komt kijken bij een adoptie. Ik ben alleen toeschouwer, het is niet zo dat ik het proces wil versnellen of anderszins wil beïnvloeden”, vertelt Froger in De Telegraaf. Pas als de hele procedure die voorafgaat aan de adoptie is afgerond, komen Natasja en haar cameraploeg opdagen.

“We zijn erbij als ze horen dat het echt doorgaat en daarna gaan we met de ouders mee naar het kind. Er worden kinderen geadopteerd uit Kenia, China, Taiwan en Nicaragua. Er gelden overal andere regels”, zo vertelt ze. “Ik wist zelf ook niet hoe ingewikkeld het hele proces is. Het greep me erg aan.”

RTL4 wil de serie in 2014 op de buis brengen.

Wanneer het programma uitgezonden wordt, zullen we dit zeker gaan kijken. Voor heel veel mensen is het niet duidelijk wat er allemaal komt kijken bij het adopteren van een kind. We zijn dus ook zeer benieuwd of het beeld wat geschetst wordt overeenkomt met onze ervaringen. Hopelijk wordt het een vrolijker programma dan de Deense documentaire Mercy Mercy, die al een paar keer op diverse zenders op televisie uitgezonden is (HIER te zien bij Uitzending Gemist). In deze documentaire wordt namelijk een verschrikkelijke ervaring getoond, die je niemand toewenst, zowel de adoptiekinderen, de biologische ouders en de adoptieouders niet. Vier jaar lang worden de adoptieperikelen rond een Ethiopisch en een Deens echtpaar en hun kinderen gevolgd en dit loopt allemaal heel anders dan iedereen zou willen. Een afschrikwekkend beeld, wat door deze nieuwe serie op RTL hopelijk bijgesteld gaat worden. en 

Nog even geduld alstublieft...

Omdat we tot nu toe nog steeds niets vernomen hadden vanuit de Kinderbescherming, hebben we ze vorige week een mailtje gestuurd. Uiteindelijk hebben ze halverwege deze week contact met ons opgenomen. Op 19 september hebben we 's ochtends weer een afspraak. Hopelijk is dit het laatste gesprek en brengen ze dan een positief advies uit. Nog even spannend dus en we moeten nog even geduld hebben.

Vierde raadsgesprek

Twee weken na het derde raadsgesprek hadden we nog steeds niets gehoord van de Kinderbescherming. Omdat we niet langer wilden wachten, hebben we zelf contact opgenomen. Dezelfde middag werden we teruggebeld en was de afspraak gemaakt. Gistermiddag gingen we weer op pad richting het kantoor van de Kinderbescherming in Haarlem.  We waren best zenuwachtig. We hadden tijdens het maken van de afspraak al gehoord dat het zo'n 3 tot 4 uur kon gaan duren en dit gesprek was met een andere raadmedewerkster. De raadsonderzoekster waar we eerder mee gesproken hebben, is op dit moment met vakantie. Samen maakten we om 13 uur kennis met deze mevrouw en kregen we te horen hoe de middag eruit zou zien. Apart van elkaar zouden we een gesprek krijgen wat anderhalf tot twee uur in beslag zou nemen. Terwijl de een bezig was met het gesprek werd de ander gevraagd twee vragenlijsten in te vullen. Deze lijsten bestonden samen uit bijna 200 stellingen waarbij we moesten aangeven of het bij ons van toepassing was of niet. Hieruit kan mee bepaald worden wat voor persoonlijkheid je hebt.

Het gesprek zelf was een soort interview waarbij voornamelijk ingegaan werd op onze jeugd, en dan vooral de basisschoolleeftijd. We hadden allebei het gevoel dat het gesprek goed verlopen is en dat we ons verhaal hebben kunnen doen. Er werd goed naar ons geluisterd en we denken dat ze door deze gesprekken een beter beeld van ons gekregen hebben. Om half vijf waren we klaar en konden we weer naar huis. Nu moeten we weer een tijdje geduld hebben. Het is nu wachten tot de raadsonderzoekster terug is van vakantie en ze contact met ons opneemt om een afspraak te maken om alles te bespreken. Als het goed is, krijgen we dan te horen wat hun advies gaat worden aan het ministerie. Het is dus nog even spannend. We houden jullie op de hoogte! Wordt vervolgd...

Derde raadsgesprek

Afgelopen donderdagochtend gingen we al vroeg naar Haarlem, omdat we om 9 uur het derde gesprek met de Kinderbescherming hadden. Dit keer ging het voornamelijk over hoe we de opvoeding zouden gaan aanpakken en hoe we op bepaalde situaties zouden reageren. Ook hebben we stilgestaan bij ons netwerk: familie, vrienden, collega's enzovoort. Als laatste onderwerp hebben we heel duidelijk moeten aangeven voor welke special needs we open staan. Het gesprek duurde net als de vorige gesprekken 2 uur. We hadden allebei een zeer goed gevoel over het gesprek.

Jammer genoeg kregen we te horen dat de afspraak van volgende week niet door kan gaan. We hadden gehoopt dat we alles voor de vakantie af konden ronden, maar dat ging helaas niet lukken. Dit wordt over de vakantie van de raadsmedewerkster heen getild. (Deze gaat eind volgende week 4 weken met vakantie.) Ze neemt na haar vakantie contact met ons op om een nieuwe afspraak te maken. Daarnaast zullen we tijdens haar vakantie (we weten nog niet wanneer precies) nog een extra gesprek krijgen, met een andere raadsmedewerker. Tijdens het eerste gesprek had de raadsonderzoekster ons al laten weten dat het zou kunnen dat meer gesprekken nodig zijn, wanneer drie gesprekken niet genoeg zijn om alles te bespreken. We hadden natuurlijk gehoopt dat de drie ingeplande gesprekken voldoende zouden zijn en dat we komende week het rapport konden gaan inzien, dus dit viel ons natuurlijk best wel tegen. De gesprekken waren ook wel erg kort op elkaar gepland en voor ons tot nu toe aardig intensief. Nu hebben we dus even een rustige periode, wat erg fijn is. Kunnen we lekker genieten van elkaar en het mooie weer.

Tweede raadsgesprek

Foto: Dan Kamminga

Na het eerste raadsgesprek kregen we een huiswerkopdracht. Aan de hand van een sjabloon moesten we onze levensloop beschrijven. We moesten hierbij onder andere aandacht geven aan onze jeugd, de gezinssamenstelling vroeger, onze schooltijd, ons werk, het geloof en elkaar. Geen simpele opdracht en we mochten maar 2 A4-tjes gebruiken hiervoor. Na flink wat uren schrijven en herschrijven waren we zondag tevreden met het resultaat en hebben het opgestuurd naar de Kinderbescherming. Omdat we het dinsdag zouden gaan bespreken wilde de raadsonderzoekster het graag uiterlijk zondag toegestuurd krijgen, zodat ze het maandag kon gaan lezen.

Dinsdagmiddag was dus het tweede gesprek, in Haarlem, op het kantoor van de Kinderbescherming. Omdat het kantoor naast het station ligt, besloten met de trein te gaan. Het gesprek duurde, net als de vorige keer, ongeveer 2 uur. Ook deze keer hebben we flink wat besproken. De onderzoekster had naar aanleiding van de door ons geschreven levenslopen nog aardig wat vragen. We hadden niet anders verwacht, want daar waren ze natuurlijk ook voor bedoeld: om te zorgen voor gespreksstof. Aan het einde van het gesprek kregen we van de onderzoekster te horen dat ze aan de hand van wat tot nu toe besproken was een begin zou gaan maken aan het gezinsrapport. Dit zou ze dan ook gaan bespreken met een gedragsdeskundige. Dit is standaard en deze deskundige kijkt onder andere mee om te zien of de onderzoekster nog dingen vergeten is te vragen.

Het derde en laatste gesprek zal wederom in Haarlem plaatsvinden, op 4 juli. Dan zullen we het onder andere gaan hebben over onze familie en vrienden, oftewel ons netwerk. Ook zullen we dan de punten bespreken die we in onze levensloop over elkaar hebben moeten schrijven. Na het derde gesprek hoeven we enkel nog een keer terug te komen om het rapport te lezen om te kijken of we ons hierin kunnen vinden. Dit zal gaan plaatsvinden op 11 juli.

Meet and Greet

Een tijdje geleden hebben we via e-mail informatie opgevraagd bij de twee Amerikaanse partijen waar Stichting A New Way mee samenwerkt, Adoption Arc en Michael Goldstein. Flinke stapels papier kregen we vervolgens toegestuurd, met heel veel informatie. Nu kregen we een paar weken terug een uitnodiging: Michael Goldstein en zijn vrouw Joy zouden in Amsterdam zijn en er werd een "meet and greet" georganiseerd voor mensen die interesse hebben in de Verenigde Staten als adoptieland, maar nog niet zover zijn dat ze zich al hebben ingeschreven. Voor ons dus een perfecte timing om met de Goldsteins kennis te maken. We hebben ons direct aangemeld.

Donderdag om 12 uur werden we heel hartelijk ontvangen in het Marriott Hotel in Amsterdam, door Michael en Joy Goldstein. Michael is advocaat, gespecialiseerd in adoptierecht, en Joy is Sociaal werkster en directeur van adoptiebureau Forever Families Through Adoption en samen regelen ze alles rondom adopties vanuit verschillende staten van Amerika. Allebei superaardige mensen en ze kwamen heel erg persoonlijk betrokken over. Samen met nog zo'n 25 anderen hebben we deze middag te horen gekregen hoe de procedure in Amerika in zijn werk gaat. Zowel Joy als Michael vertelden een en ander en dit werd afgewisseld door enkele Nederlandse adoptieouders die een of meerdere kinderen uit Amerika geadopteerd hebben en ons wilden vertellen wat hun ervaringen zijn geweest. De adoptievaders die eerder bij de oriëntatiebijeenkomst van A New Way aanwezig waren, waren nu ook van de partij. We hebben weer heel veel informatie gekregen en we krijgen steeds meer het gevoel dat de Verenigde Staten heel goed bij ons past.

Eerste raadsgesprek

Voordat we toestemming krijgen om te mogen adopteren (beginseltoestemming), moet eerst nog als verplichte laatste stap het gezinsonderzoek plaatsvinden. Dit onderzoek bestaat uit drie gesprekken met een raadsonderzoeker, één bij ons thuis en twee op kantoor bij de Raad voor de Kinderbescherming in Haarlem. Tijdens deze gesprekken probeert de raadsonderzoeker een zo goed mogelijk beeld van ons te krijgen en te kijken wat onze wensen en grenzen zijn. Naar aanleiding hiervan stellen ze het gezinsrapport op en geven een advies. Het gezinsrapport mogen we als het goed is op 11 juli inzien, om te kijken of we ons hier in kunnen vinden. Wanneer we akkoord gaan, worden rapport en advies opgestuurd naar het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Op basis van het rapport en het advies zal besloten worden of wij beginseltoestemming krijgen. Het gezinsrapport is later trouwens ook nog erg belangrijk, want dit zal vertaald en opgestuurd worden naar het adoptieland.

Afgelopen dinsdag was het eerste gesprek bij ons thuis met een raadsonderzoeker van de Raad voor de Kinderbescherming, voor ons gezinsonderzoek. We waren best een beetje zenuwachtig, maar het was een gezellig, goed gesprek, dat zo'n 2 uur duurde. Ook de onderzoekster was erg aardig en daarom voelden we ons allebei al snel op ons gemak. Tijdens het gesprek hebben we flink wat besproken. Onder andere natuurlijk wie we zijn, waarom we gekozen hebben voor adoptie en over onze keuze voor de Verenigde Staten als adoptieland.

Aan het eind van het gesprek kregen we een huiswerkopdracht mee. We moesten afzonderlijk van elkaar onze levensloop beschrijven. We hebben hiervoor een sjabloon gekregen met hierop allerlei punten die erin verwerkt zouden moeten / kunnen worden. Hier hebben we de afgelopen paar dagen hard aan gewerkt, omdat we dit uiterlijk vandaag (zondag) op moesten sturen, zodat we dit aanstaande dinsdag kunnen gaan bespreken tijdens het volgende gesprek. We vinden het erg fijn dat er op dit moment aardig wat schot in de zaak zit. Op naar het tweede gesprek!

Oriëntatiebijeenkomst A New Way & Afspraken Kinderbescherming

Eén van de belangrijkste keuzes die we tijdens de adoptieprocedure moeten maken is de landkeuze. Na het krijgen van de beginseltoestemming kunnen we ons gaan inschrijven bij een vergunninghouder en zullen we moeten aangeven uit welk land we willen adopteren. Tijdens de voorlichtingsbijeenkomst kregen we al een overzicht van alle landen waaruit geadopteerd kan worden met per land alle eisen en achtergronden van de adoptiekinderen. Ook is op deze lijst te zien hoeveel kinderen het afgelopen jaar uit het land geadopteerd zijn. De meeste landen vallen voor ons al snel af omdat de eisen van het betreffende land of de achtergrond van de kinderen niet bij ons passen. Van de overgebleven landen hadden we allebei gelijk een erg goed gevoel bij de Verenigde Staten als land waaruit we willen adopteren. Ten eerste omdat de kinderen op jonge leeftijd geadopteerd worden, ten tweede omdat het een open adoptie betreft. Hierbij hebben de biologische ouders een stem bij het bepalen van de keuze van de adoptieouders voor hun kind. Ook na het afronden van de adoptieouders blijven ze in beeld. Over het algemeen is meer over de biologische ouders bekend. Praktisch voordeel is de relatief korte verblijfsduur (ongeveer 3 weken) in de Verenigde Staten. Dit staat niet in de landenlijst, maar hebben we tijdens de voorlichting gehoord. Dat is bij sommige andere landen wel anders. Zo geldt voor Kenia een totale verblijfsduur van maar liefst 6 tot 9 maanden!

Toen we erover uit waren dat we ons wilden gaan richten op de Verenigde Staten, hadden we nog een keuze te maken. Drie vergunninghouders hebben op dit moment namelijk contacten met Amerika. Van deze drie sprak Stichting A New Way ons gelijk al het meeste aan. Na op hun website al veel gelezen te hebben over hun werkwijze, hebben we extra informatie bij hen opgevraagd en ook bij de twee partijen in de VS waar ze mee samenwerken. Een hoop papieren en een hoop informatie waarbij we steeds meer het gevoel hebben dat de Verenigde Staten goed bij ons past. We kunnen dus niet wachten tot we ons mogen inschrijven. We waren dan ook erg blij dat bij A New Way afgelopen zaterdag voor de allereerste keer een oriëntatiebijeenkomst zou organiseren, voor een iedereen die overweegt te gaan adopteren of al gestart is met de procedure. Toen we dit lazen op hun Facebookpagina hebben we geen moment geaarzeld om ons hiervoor op te geven om op deze manier alvast kennis te maken. Het was een zeer informatieve, gezellige bijeenkomst, waar we eerst een presentatie kregen over de VS als adoptieland en over de werkwijze van A New Way. Tijdens het tweede deel kwamen twee adoptievaders ons vertellen over hun ervaringen. Ze zijn in januari afgereisd om hun adoptiedochter op te halen. Erg interessant en leuk om dit van henzelf te mogen horen. We waren dus erg blij met deze bijeenkomst en dit heeft alleen maar onze keuze bevestigd.

Toen we thuis kwamen waren we blij verrast dat er een brief op de mat lag van de Kinderbescherming. Helaas stond hier alleen maar in dat ze onze papieren ontvangen hadden en dat ze binnenkort contact met ons zouden opnemen. Het heeft vervolgens nog een paar dagen geduurd maar gisteren werden we gebeld en hebben we afspraken gemaakt voor het gezinsonderzoek. Vier afspraken maar liefst. Eén (de eerste) bij ons thuis en drie op kantoor van de Kinderbescherming. Tijdens de laatste afspraak zal het onderzoeksrapport en het advies met ons worden besproken. Het was even een uitdaging om de afspraken te plannen door vakantie van de raadsmedewerker en onze eigen vakantie, maar komende weken zullen dus voor ons in het teken staan van het gezinsonderzoek en we hopen 11 juli te horen te krijgen dat de Kinderbescherming positief advies uitbrengt. Erg spannend, maar we hebben er zin in.

Medisch goedgekeurd!

We zijn medisch goedgekeurd! Gisteren hadden we een afspraak bij een huisarts hier in de buurt. Niet onze eigen huisarts, want het onderzoek moest uitgevoerd worden door een onafhankelijk arts. Ondanks dat we geen reden hadden te denken dat we het gezondheidsonderzoek niet door zouden komen, waren we toch wat zenuwachtig. Gelukkig was dit allemaal nergens voor nodig. Na een kort gesprek over onze medische achtergrond vond de arts het allemaal prima in orde en heeft de benodigde papieren ingevuld. Weer een horde genomen!

Toen we thuis kwamen, hebben we gelijk een kopie van de ingevulde papieren opgestuurd naar de Raad voor de Kinderbescherming. Nu dus weer wachten tot contact met ons opgenomen gaat worden voor de eerste afspraak met de Kinderbescherming. We zijn erg benieuwd wanneer ons gezinsonderzoek van start zal gaan.

Brief Kinderbescherming is binnen

Inmiddels hebben we een brief ontvangen van de Raad voor de Kinderbescherming. Hierin worden we verzocht om een onafhankelijk arts de gezondheidsverklaring te laten invullen en binnen vier weken retour te sturen. Het valt door de meivakantie niet mee om een afspraak te maken bij een arts hier in de buurt. De meeste huisartsen lijken namelijk zelf op vakantie te zijn. Suzanne heeft zowat elke huisarts hier in de buurt gebeld. Uiteindelijk heeft ze voor volgende week donderdag een afspraak kunnen maken en hopelijk wordt dit een makkelijk te nemen horde. Na het gezondheidsonderzoek zullen we de verklaring natuurlijk zo snel mogelijk doorsturen naar de Raad voor de Kinderbescherming, zodat we verder kunnen met het gezinsonderzoek.

Weer een (klein) stapje verder

Afgelopen weekend zijn we weer een (klein) stapje verder gekomen met onze adoptieprocedure. We hebben namelijk een brief ontvangen van Stichting Adoptievoorzieningen. Hierin laten ze ons weten dat we de voorlichting met succes hebben doorlopen en dat ze ons dossier hebben overgedragen aan het kantoor van de Raad voor de Kinderbescherming waar wij onder vallen, in ons geval Haarlem. Ook al is het een formaliteit, toch is het voor ons goed om te weten hoe het er op dit moment voor staat en dat er beweging in zit. Nu is het wachten op de oproep van de Raad voor de Kinderbescherming voor het gezondheidsonderzoek en het gezinsonderzoek.

Bij de gezondheidsonderzoek zal door een onafhankelijk arts een gezondheidsverklaring ingevuld worden waarin staat dat onze gezondheid of psychische gesteldheid geen risico vormen voor het kind. Wanneer het kind na verliezen van de ouders ook voortijdig de adoptieouders zou verliezen, zou dit natuurlijk zeer schadelijk zijn voor het kind.

Tijdens het gezinsonderzoek zal de Raad voor de Kinderbescherming kijken naar de gezins- of leefsituatie, naar welke wensen wij hebben ten opzichte van adoptie en ook wat onze beweegredenen zijn om te adopteren. Bij het uitvoeren van het gezinsonderzoek bepalen ze dan of wij geschikt zijn om een adoptiekind op te voeden. Het onderzoek bestaat standaard uit drie gesprekken, waaronder ook minimaal een gesprek bij ons thuis. Uit deze gesprekken volgt vervolgens een advies en het gezinsrapport, wat het laatste gesprek met ons besproken zal gaan worden. In de landen van herkomst wordt het (vertaalde) gezinsrapport onder andere gebruikt om te bepalen welk gezin het meest geschikt is om het adoptiekind te plaatsen. Hierbij proberen ze een goede match te maken om ervoor te zorgen dat een kind vervangende ouders krijgt die zo goed mogelijk bij hem passen. Het advies van de Raad voor de Kinderbescherming wordt uiteindelijk ook gestuurd aan het ministerie van Veiligheid & Justitie, die als het goed is op basis van het rapport en het advies zullen overgaan tot het geven van beginseltoestemming. Dit is een soort adoptievergunning en hiermee krijgen we toestemming om een kind uit het buitenland te adopteren. Als we dit binnen hebben, mogen we ons gaan melden bij één van de bemiddelingsbureaus om ons daar voor een specifiek land in te schrijven als aspirant-adoptieouders. Maar nu dus eerst nog even wachten op de oproep van de Raad voor de Kinderbescherming.

De vijfde voorlichtingsbijeenkomst

Vandaag mochten we weer naar Utrecht voor de vijfde en alweer de laatste voorlichtingsbijeenkomst. Wat is de tijd voorbij gevlogen! Het lijkt zo kort geleden dat we naar de eerste bijeenkomst mochten en nu is dit onderdeel van ons adoptieavontuur alweer achter de rug. Deze laatste middag had als thema 'Wensen en grenzen', werd ingegaan op de stappen in de procedure die nog komen gaan en was er gelegenheid tot het stellen van vragen. Als eerste werd per koppel gevraagd om te laten weten welke wensen en grenzen we hebben voor ons toekomstige adoptiekindje, wat op een flipover werd genoteerd. We moesten aangeven voor hoeveel kinderen (1 of meer) we open staan, aan welke leeftijd we de voorkeur gaven, uit welk land we graag wilden adopteren en of we open staan voor special need en zo ja, waar we dan wel en niet voor open staan.

Het is erg dubbel en moeilijk om deze keuzes te moeten maken. Wanneer je zelf een kind krijgt moet je ook maar afwachten of het gezond is en ga je er natuurlijk gewoon voor als blijkt dat het kind extra zorg nodig heeft. De term special need is erg breed en het verschilt per land wat als special need gezien wordt. Zo varieert het van vroeggeboorte, missen van een ledemaat tot hiv-besmetting of het hebben van ontwikkelingsachterstand doordat bijvoorbeeld de moeder tijdens de zwangerschap alcoholverslaafd was. Het blijft lastig om hierin keuzes te maken, omdat het voelt alsof je een wensenlijstje samenstelt met de special needs waar je voor open staat. Ook is het lastig om je goed voor te stellen wat voor extra zorg bepaalde special needs met zich mee brengen. Door de voorlichtingsbijeenkomsten hebben we een veel beter beeld hierover gekregen, door erover te praten en door filmpjes met voorbeelden te bekijken, waarin adoptieouders vertellen hoe zij en het kindje omgaan met uitdagingen die special need met zich meebrengt.

Bij het invullen van de lijst werd al gauw duidelijk dat ieder koppel zijn eigen grenzen had met betrekking tot special need. Je moet je goed realiseren wat een handicap betekent aan extra zorg en aandacht, of je dit kan bieden aan het kind en of je dit aan zult kunnen. Het is natuurlijk niet eerlijk voor het kind als je niet helemaal achter je keuze staat. Dat is veel meer gebaat bij iemand die voor de volle 100% open staat voor die special need. Tijdens de gesprekken met de Raad voor de Kinderbescherming zullen we moeten aangeven voor welke special need we open staan. Zij bekijken dan of we hier inderdaad geschikt voor zijn.

Toen de lijst met eisen en wensen op de flipover volledig door iedereen ingevuld was, viel het erg op dat niemand bij zijn landkeuze China had genoemd, ondanks dat de afgelopen jaren de meeste adoptiekinderen uit dit land komen. Veel stellen kozen voor een Afrikaans land en zoals sommigen van jullie misschien al weten spreekt de Verenigde Staten ons tot nu toe het meeste aan. Nu de lijst compleet was, kregen we één voor één, per koppel, een kaartje met hierop een matchingvoorbeeld. Aan de hand van dit profiel moesten we op basis van de lijst op de flipover, op volgorde van de lijst en de eisen en wensen, één van de stellen kiezen die het beste bij dit profiel zou passen. Na bijna ieder voorbeeld werd een filmpje getoond waarbij aandacht gegeven werd aan de special need die overeenkwam met het besproken profiel. Hierna werd ons gevraagd of het filmpje de keuze had beïnvloed. Ook dit was weer een leuke, zeer leerzame opdracht.

Na de pauze kregen we de gelegenheid om vragen te stellen en werd vervolgens aandacht gegeven aan de stappen die ons de komende tijd te wachten staan. De eerstvolgende stap in de procedure is een medische keuring, gevolgd door het gezinsonderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. Doordat de afgelopen tijd minder mensen zich hebben opgegeven voor adoptie zou dit best wel eens erg snel kunnen gaan. Deze dag is voorbij gevlogen. We vonden het erg leuk en leerzaam en vinden het eigenlijk wel een beetje jammer dat het achter de rug is. We zijn aan de andere kant erg blij dat we dit hebben afgesloten en dat we binnenkort de volgende stap kunnen zetten. Voordat het zover is, gaan we eind mei naar een oriëntatiebijeenkomst van bemiddelingsbureau A New Way. Zij richten zich puur op de Verenigde Staten. We verwachten dat deze bijeenkomst onze keuze voor de Verenigde Staten zal gaan bevestigen. We houden jullie natuurlijk op de hoogte!!

Drie leuke boekjes

Tijdens de tweede voorlichtingsbijeenkomst werden we voorgelezen uit een mooi kinderboek, over drie uilskuikentjes die 's nachts alleen waren gelaten door hun moeder. Door dit verhaal kregen we een goed beeld van hoe kinderen van verschillende leeftijden op hun eigen manier kunnen reageren. Zo konden we ons ook weer beter voorstellen dat een ouder kind anders reageert dan een jonger kind wanneer hij geadopteerd wordt. Tijdens de voorlichting lagen er nog meer kinderboeken ter inzage. Afgelopen tijd hebben we een beetje rondgekeken bij verschillende boekwinkels en afgelopen week hebben we drie boekjes besteld. Ten eerste het boek waaruit we voorgelezen zijn, het tweede boek, Rosita, lag ter inzage en we kwamen het derde boek, Thuis, tegen bij het rondkijken tussen de boeken over adoptie op de website van bol.com. 

Hieronder een afbeelding van de voorkant en een korte beschrijving (van bol.com gehaald). 

Uilskuikentjes
Sara, Peter en Wim, drie uilskuikentjes, wonen met hun moeder in een holle boom. Maar op een nacht worden ze wakker en dan is mammie er niet! Waar is ze gebleven? Ze komt toch wel weer terug?!

Rosita
Mama, papa en Rosita vormen met z'n drietjes een gezin. Dat is een beetje vreemd, want mama en papa zijn blank en Rosita is bruin. Maar eigenlijk is het ook weer heel gewoon. Rosita vindt het niet bijzonder. Tot ze ontdekt dat ze niet uit de buik van haar mama komt. Mama en papa vertellen Rosita over haar andere ouders, die in een land hier ver vandaan wonen. Dat is wel heel bijzonder: Rosita heeft twee mama's en twee papa's.

Een teder verhaal over een meisje dat ontdekt dat ze geadopteerd is. Met kleurrijke prenten die de sfeer van het verhaal perfect weergeven.

Thuis
Jing is een meisje zoals veel meisjes - vrolijk, fijne vriendinnen op school, thuis een gezellig gezin met een jonger broertje, Samuel. Maar als op school een stamboom gemaakt moet worden, raakt Jing in verwarring. Want Jing heeft niet alleen een Nederlandse maar ook een Chinese familie. Ze is geadopteerd. Bij wie hoort ze nu?

Thuis is een prenten- en verwerkingsboek ineen. In het prentenboekdeel maken we kennis met het Chinese meisje Jing en haar Nederlandse familie. In het werkboekje achterin staan vragen en antwoorden die bij kinderen rond adoptie kunnen leven; dit deel is aangevuld met foto's. Het boek is geschikt voor thuis, maar ook voor in de klas.

Stuk voor stuk vinden we het erg leuke boekjes, met mooie afbeeldingen. We gaan hier nu eerst lekker zelf in lezen, maar jullie zullen snappen dat we niet kunnen wachten tot we hier later uit kunnen voorlezen. 

De vierde voorlichtingsbijeenkomst

Na drie weken wachten was het dinsdag weer zover en mochten we naar Utrecht voor alweer de vierde voorlichtingsbijeenkomst. Gelukkig waren we ook dit keer ruim van tevoren vertrokken, want het was deze keer erg druk in de trein en op de stations. Met een kwartier vertraging kwamen we aan in Utrecht en ook daar was het een stuk drukker dan de vorige keren. Door het voorzichtige lentezonnetje was het een stuk aangenamer in de stad en iedereen genoot duidelijk op de terrassen rond de Oudegracht. Om 14 uur begon de bijeenkomst en hebben we eerst even stilgestaan bij adoptiezaken die in het nieuws zijn geweest de afgelopen weken. Zo heeft in de Volkskrant een opiniestuk gestaan met aandacht voor de terugloop in het aantal adopties het afgelopen jaar en de eventuele redenen hiervoor. De dames die de voorlichting verzorgen vonden dit artikel erg negatief en dat slechts van één kant naar adoptie gekeken werd. Zij lieten ons weten dat adoptie zeker ook positieve kanten heeft en dat adoptie een veel beter alternatief is dan bijvoorbeeld achterblijven in een tehuis. Hierover was helemaal niets terug te vinden in het krantenartikel.

Hierna begonnen we met de onderwerpen die op het programma stonden. Deze keer waren er twee onderwerpen: identiteit & loyaliteit en de eigen situatie van de adoptieouders. Het eerste onderwerp was voor een deel erg theoretisch. Het tweede deel van de middag bestond uit een groepsgesprek. We kregen eerst uitgelegd wat verstaan wordt met identiteit en loyaliteit. Het draait dan vooral om de vragen wie was ik, wie ben ik, wie word ik én hoe beleef ik mezelf & hoe ervaar ik dat anderen mij beleven. Dit zijn vragen waar geadopteerden veel meer mee bezig kunnen zijn. Daarnaast werd stilgestaan bij de banden die we hebben met familie en bijvoorbeeld onze partner, vrienden en collega's. Om ons bij dit alles een beter beeld te kunnen vormen kregen we drie filmpjes te zien. We kregen hierbij de opdracht ons bij het ene filmpje in te leven in de adoptieouders, bij het volgende in het kind en als laatste in de biologische ouders om zo vanuit diverse standpunten naar de filmpjes te kijken.

In het eerste filmpje konden we zien dat Oscar, 9 jaar uit Guatemala, heel erg bezig was met geadopteerd zijn. Het was mooi om te zien dat zijn adoptieouders heel open zijn geweest en hem alles hebben verteld wat ze konden vertellen over zijn geboortemoeder en zijn geboorteland. Hij had hier duidelijk veel steun aan. Hij was trots op zijn afkomst, maar besefte wel dat hij het hier erg goed had en dat zijn (hele jonge en arme) moeder hem dit nooit had kunnen bieden en hem daarom heeft ter adoptie heeft aangeboden. Het tweede filmpje draaide om Eline, een meisje uit China. Zij was iets ouder dan Oscar. Zij was al heel vroeg bezig met zich afvragen waar ze vandaan kwam en waarom ze afgestaan was. Door de situatie in China wisten haar adoptieouders helaas erg weinig over de achtergrond van hun dochter. Omdat Eline geen genoegen nam met algemene redenen waarom ze afgestaan is (éénkindpolitiek in China), zijn ze op zoek gegaan naar antwoorden via Spoorloos. Dit televisieprogramma heeft de biologische ouders op kunnen sporen en na al die jaren hebben ze elkaar ontmoet. Dit heeft Eline een hoop rust gegeven. De zus van Eline was overigens ook geadopteerd, maar zij had helemaal niet de behoefte om op zoek te gaan naar haar biologische ouders. In het derde filmpje zagen we Minella uit Colombia. Zij had nooit de behoefte gehad op zoek te gaan naar haar biologische moeder, totdat ze zelf een kind kreeg. Dit zorgde voor zulke heftige gevoelens, dat ze uiteindelijk besloot toch te willen weten wat haar afkomst was. Ook zij was erg blij haar moeder gevonden te hebben en te zien dat zij bepaalde trekjes van zichzelf in haar moeder herkende. Bij het kijken van de filmpjes werd weer heel erg duidelijk dat de biologische ouders en de afkomst altijd een rol zullen blijven spelen in het leven van een adoptiekind, wat natuurlijk erg logisch is.

Tijdens de pauze mochten we een groot aantal aankomstkaartjes (de adoptievariant van het geboortekaartje) bekijken. Deze grote hoeveelheid kaartjes heeft stichting adoptievoorzieningen van adoptieouders toegestuurd gekregen. Erg leuk om te zien hoeveel verschillende soorten kaartjes er waren en dat ieder kaartje weer uniek was. Aan veel kaartjes was duidelijk te zien waar de kinderen vandaan kwamen. Na de pauze werden we in twee groepen gesplitst, dames bij de dames, heren bij de heren, waarbij we met de groep onze eigen ervaringen en de dingen die ons tot nu toe bezig hebben gehouden gingen bespreken. Mocht het gesprek stilvallen, kregen we een stapel kaartjes met stellingen mee om onze mening over te geven. Eigenlijk hebben we deze kaartjes niet echt nodig gehad. We hadden genoeg te bespreken. De andere aspirant adoptieouders zitten in ongeveer dezelfde situatie als wij zitten en het is erg fijn om met hen van gedachten te wisselen. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen ideeën en gevoelens over adoptie, maar we hebben gemerkt dat we allemaal begonnen zijn met een heel groot avontuur. Ook deze middag is weer voorbij gevlogen. Helaas is over twee weken alweer de vijfde en laatste bijeenkomst. Dan gaan we stil staan bij de adoptieprocedure en wat ons de komende tijd nog allemaal te wachten staat.

De derde voorlichtingsbijeenkomst

Wat gaat de tijd snel. Vandaag mochten we alweer naar de derde voorlichtingsbijeenkomst. Hierna nog maar twee te gaan. We vinden dit stiekem best wel jammer, omdat deze bijeenkomsten tot nu toe erg leuk, leerzaam en zeer nuttig zijn. Vonden we het eerst vooral nog erg spannend, kunnen we nu vooral niet wachten op de volgende keer. Deze keer stond in het teken van verlies, gemis en rouw en zou in de tweede helft van de middag een ervaringsdeskundige komen vertellen over haar twee adoptiezonen uit China. Van tevoren kregen we ook te horen dat dit twee special needkinderen betrof.

We begonnen de middag met ons proberen voor te stellen wat het voor een adoptiekind moet zijn om uit de vertrouwde omgeving gehaald te worden. Eerst werd ons gevraagd terug te denken naar onze eerste herinneringen van toen we een jaar of vier, vijf waren. Dit viel voor sommigen van ons niet mee, want wat weet je nu echt te herinneren en wat is door verhalen van bijvoorbeeld je ouders en door foto's blijven hangen? Toen we allemaal het beeld van jezelf als vierjarige in gedachten hadden, kregen we een verhaal te horen, waarbij we de opdracht kregen ons in te leven in het kind en te bedenken hoe jij zou reageren op die situatie. In het verhaal werd een kind spelend op school opgehaald door een stel onbekende mensen. Deze mensen werden de nieuwe papa en mama, maar het kind kon ze niet verstaan, zagen er raar uit en ze roken erg vreemd. Het kind werd meegenomen naar een hotelkamer, waar ook nog eens de kleren (het enige wat je hebt) vervangen werd door kleding die leek en rook als die van die vreemde mensen. De communicatie verliep erg moeilijk en zelfs de simpelste dingen zoals 'Ik moet plassen' konden niet duidelijk gemaakt worden. Na een paar dagen werd je meegenomen naar een vreemd land, waar iedereen eruit zag als de nieuwe papa en mama. Nadat we het verhaal hebben aangehoord, werd een deel van de groep gevraagd wat we vonden van de situatie en hoe je zelf zou reageren als dit jou zou overkomen op die leeftijd. Iedereen was het met elkaar eens dat het voor het kind een heel heftige ervaring moet zijn. De meesten zouden hierop reageren door zich erg stil te houden en de kat uit de boom te kijken. Het was best wel aangrijpend om je in te leven hierin. Het is moeilijk je voor te stellen wat je een kind aandoet wanneer het uit de vertrouwde situatie gehaald wordt. Daarbij zal ieder kind natuurlijk weer anders reageren om te wennen aan de nieuwe situatie.

Als volgende opdracht werd ons gevraagd na te denken waar wij zelf troost uit konden putten als we iets te verwerken hebben. Om ons hierbij te helpen, lagen op de grond allemaal foto's met heel veel verschillende afbeeldingen, waar we uit konden kiezen. Zo koos de een voor een foto van het strand en de ander voor een foto van een begraafplaats en weer een ander voor een foto van een stereo (muziek) enzovoort. Bij het bespreken hiervan werd al gauw duidelijk dat iedereen weer op een andere manier omgaat met het verwerken van een verlies. Wat voor jou werkt, hoeft voor iemand anders natuurlijk niet te werken. Dit geldt ook voor een adoptiekind, die dit op een heel andere manier kan doen dan jij zou doen of zou verwachten. Na deze oefening werd kort theoretisch ingegaan op het rouwproces en manieren van verwerken. Suzanne kwam dit erg bekend voor, omdat dit ook al tijdens haar opleiding aan bod is gekomen. Ook een adoptiekind zal zo'n proces doorlopen en je zult het hierbij moeten ondersteunen en begeleiden. 

Na dit theoretische stuk was het tijd voor een pauze, waarna we de ervaringen zouden gaan horen van een adoptiemoeder. Dit was erg leuk en een welkome afwisseling op de theorie. We kregen te horen hoe het adoptieproces van de twee zonen uit China verlopen is en dit werd ondersteund door een groot aantal foto's. Het gaf ons vooral een goed en realistisch beeld over het adopteren van kinderen met special need. Het ene kind miste de onderarm en het andere kind was geboren met een open ruggetje. Het was erg interessant om hier naar te luisteren. Wat vooral opviel was dat bij het eerste kind weinig last ondervonden werd door het missen van de onderarm, maar dat hij vooral last had van verlatingsangst. Je staat hier natuurlijk in eerste instantie helemaal niet bij stil. Je verwacht dat in deze situatie het missen van de arm het grootste probleem zou zijn. De adoptiemoeder vertelde alles erg leuk en boeiend. Ondanks de moeilijkheden kon je duidelijk merken dat ze supergelukkig was met haar gezin. Voordat we het wisten was de tijd alweer voorbij en was ook de derde middag afgelopen. 

Jammergenoeg moeten we deze keer iets langer wachten op de volgende bijeenkomst. Over drie weken mogen we weer naar Utrecht en dan zullen we het gaan hebben over de identiteitsontwikkeling van kinderen en de eigen situatie van de adoptieouders. Gelukkig hebben we tussendoor nog een week vakantie, dus de tijd zal ook deze keer wel snel gaan.

De tweede voorlichtingsbijeenkomst

Vandaag mochten we weer naar Utrecht voor de volgende voorlichtingsbijeenkomst. In tegenstelling tot de vorige keer waren we nu een stuk minder zenuwachtig voor wat ons deze middag te wachten stond. We hadden er dan ook veel zin in en gelukkig zat vandaag het openbaar vervoer weer goed mee. Ruim op tijd kwamen we aan in Utrecht, zodat we op ons gemak konden lunchen en een rondje door de binnenstad konden maken. Voor we het wisten was het tijd om naar de bijeenkomst te gaan. De sfeer was al een stuk vertrouwder dan de vorige keer en de gezichten een stuk bekender. Het thema van deze bijeenkomst was gehechtheid of hechting. Vorige keer hebben we stil gestaan bij de periode voorafgaand aan de adoptie, dit keer ging het over de eerste periode dat de kinderen in Nederland zullen zijn. De kinderen zullen niet alleen moeten wennen aan hun nieuwe thuis, nieuwe taal, nieuwe gewoontes maar natuurlijk ook aan de nieuwe ouders. Hierbij zullen ze moeten leren hechten aan de ouders en tegelijkertijd wennen aan de nieuwe situatie.

Het eerste deel van de bijeenkomst was voornamelijk theoretisch, waarbij uitgelegd werd hoe de ontwikkeling van een kind normaal gesproken verloopt. Hierbij werd vooral duidelijk dat een stabiele basis heel erg belangrijk is en dat stapje voor stapje de ontwikkeling verder verloopt. Bij adoptiekinderen ontbreekt nogal eens wat aan de basis. Daarom moeten ze in het begin vooral leren dat jij als ouder klaar voor ze staat en dat ze je kunnen vertrouwen. Door het ontbreken van de basis kan een kind gedrag vertonen waar je mee moet leren omgaan. En ook zal het kind in het begin moeten leren eenkennig te worden. Vandaar dat vaak ook begonnen wordt met een periode waarbij de ouders en het kind samen zijn, zonder veel bezoek van buitenaf, om ervoor te zorgen dat het kind leert begrijpen dat dit zijn nieuwe ouders zijn, die voor hem klaar staan als hij ze nodig heeft. Na verloop van tijd kan natuurlijk langzaam maar zeker wel bezoek ontvangen worden. Na dit theoretische gedeelte kregen we twee filmpjes te zien met voorbeelden van gedrag van adoptiekinderen tijdens hun hechtingsperiode. Dit liet goed zien wat voor gedrag vertoond kan worden en we kregen hierbij te horen wat de eventuele oorzaak geweest kan zijn van dit gedrag. We kregen ook te zien hoe de ouders hiermee om zouden kunnen gaan en wat voor effect dit op de kinderen had. Erg leuk en leerzaam om te zien. Na het zien van de filmpjes hebben we deze met de hele groep nabesproken. Omdat iedereen weer andere dingen opvalt en eigen ideeën over de filmpjes en de situaties heeft, leer je op deze manier van elkaar.

Het tweede deel van de middag bestond uit een groepsopdracht. Hiervoor werd de groep in drieën gedeeld, waarbij iedere groep een casus moest uitwerken. Deze bestond uit een situatieschets van een of meerdere adoptiekinderen waarbij achtergronden en het gedrag op dit moment (een paar maanden na adoptie) beschreven werd. We moesten samen met twee andere stellen bepalen wat we opvallend vonden en hierbij aangeven wat we wel en ook wat we niet zouden doen om de hechting te bevorderen. De opdracht was niet makkelijk, omdat je vooral denkt aan dingen die je wel zou moeten doen in plaats van dingen die je zou moeten laten. Het was erg leuk om te doen omdat je ook hier merkte dat je veel aan de meningen en gedachtes van de medecursisten hebt. Na een half uur brainstormen werden we weer bij elkaar geroepen en gingen we met de gehele groep de drie casussen bespreken. Door dit op deze manier te doen, werden we allemaal actief betrokken en werden we veel meer aan het denken gezet dan wanneer alles enkel maar verteld werd. Voor we het wisten was de middag dan ook alweer voorbij en gingen we weer huiswaarts met genoeg stof tot nadenken.

Het was weer een hele leuke, zinvolle middag. We kijken daarom weer erg uit naar de volgende bijeenkomst, die over twee weken zal gaan plaatsvinden. Deze derde bijeenkomst zal gaan over rouw en verlies. We kregen alvast te horen dat dan ook een ervaringsdeskundige haar verhaal komt vertellen. Zij is moeder van twee geadopteerde kinderen uit China met special need. We kunnen niet wachten tot het zover is.

De eerste voorlichtingsbijeenkomst

Vandaag was het dan eindelijk zover: de eerste van vijf voorlichtingsbijeenkomsten zou vanmiddag plaatsvinden in Utrecht, bij Stichting Adoptievoorzieningen. Om te laat komen te voorkomen, zijn we op tijd op de trein richting Utrecht gestapt. Deze keer geen enkele vertraging dus kwamen we ruim op tijd, om 12 uur al, aan op het eindstation. We waren allebei eigenlijk best wel een beetje zenuwachtig voor deze middag dus we waren blij dat we lekker op tijd waren. Nadat we geluncht hadden en wat hadden rondgekeken in het ijskoude centrum, zijn we rond kwart voor twee naar de locatie waar de bijeenkomst plaats zou vinden gegaan. Hier werden we met koffie en thee ontvangen door twee voorlichtsters.

Toen iedereen binnen was, begonnen we met een voorstelronde. Eerst stelden de twee voorlichtsters zich voor en zij vertelden wat over zichzelf en hoe de middag verder zou verlopen. Allereerst gingen we kennismaken met de groep. Dit gebeurde niet door iedereen zelf te laten vertellen wie ze waren. We moesten twee om twee tegen elkaar vertellen wie we waren, hoe oud, getrouwd of niet, gezinssituatie enz. en onder andere in welke fase we zaten in het adoptieproces en wie we hiervan al op de hoogte hadden gesteld. Het was dan de bedoeling dat je door je gesprekspartner vervolgens werd voorgesteld. Beetje vreemd wel, maar een leuke manier van voorstellen. Op deze manier krijg je in korte tijd een goed beeld van iedereen en kom je snel achter de beweegredenen van de groepsleden om te kiezen voor adoptie. Het is een heel gemêleerde groep van 8 stellen, waarvan de gemiddelde leeftijd zo'n 35 is. Suzanne was hierbij één van de jongsten en de oudste van de groep was 44.
Na de kennismaking gingen we inhoudelijk verder. Deze dag stond verder in het teken van achtergronden van (adoptie)kinderen en biologische ouders.

We begonnen met bespreken van beweegredenen van biologische ouders om hun kind af te staan. Dit werd ondersteund door een filmpje opgenomen in Zuid-Afrika, waar zwangere vrouwen, die afstand willen doen van hun toekomstige kind in een opvanghuis, geïnterviewd werden. Ook was te zien dat een biologische moeder haar dochter overdroeg aan de adoptieouders. Zij was vooral heel blij dat haar kindje een betere toekomst tegemoet kon zien dan zij haar kon bieden.
Dit voorbeeld was best wel uitzonderlijk. Regelmatig komt het voor dat er weinig tot niets bekend is over de biologische ouders. Het filmpje was best confronterend om te zien, omdat je niet altijd stil staat bij het verhaal van de ouders en vaak meer aandacht hebt voor de kinderen zelf. Het is natuurlijk een hele moeilijke beslissing die de ouders moeten nemen, die veel verdriet doet en ieder heeft hier zijn eigen redenen voor. Na het filmpje hebben we hier nog met zijn allen over nagepraat.

Na de pauze werd ingegaan op de leefsituatie van de kinderen na afstaan en voor de adoptie. Veel kinderen komen namelijk eerst in een tehuis terecht of bij pleegouders. Deze (jonge) kinderen kunnen in korte tijd veel meemaken en dit kan gevolgen hebben voor het gedrag later. Als kinderen zonder aandacht in een tehuis verzorgd worden, zullen zij zich anders ontwikkelen en reageren dan kinderen die in een normaal gezin opgroeien. We kregen als voorbeeld drie filmpjes te zien gemaakt in kindertehuizen in India, Ethiopië en China. Hierna werd ons gevraagd welke dingen ons opvielen. De kinderen hadden onder andere erg weinig speelgoed, kregen weinig tot geen persoonlijke aandacht en waren erg op zichzelf. De beelden waren best confronterend. Het liefste zou je gelijk daar naartoe willen en een kleintje meenemen. Jammer genoeg kan dit niet zomaar ;-) Voordat we het wisten was de middag voorbij en was het alweer 17 uur. De bijeenkomst is voorbij gevlogen en we hebben deze als zeer nuttig, interessant en leerzaam ondervonden. Ook vonden we het fijn dat de bijeenkomsten in groepsverband plaatsvinden. Ieder heeft toch weer zijn eigen visie op het geheel en je leert ook weer van elkaar.

Kortom: we kijken alweer heel erg uit naar de volgende bijeenkomst die over twee weken zal plaatsvinden. Dan zullen we het hebben over gehechtheid. Uiteraard volgt er dan weer een nieuw blogbericht.

Bedankt voor de lieve reacties!

We willen iedereen alvast heel erg bedanken voor alle mooie, lieve reacties. Erg hartverwarmend om te lezen allemaal!

Ondanks de grote hoeveelheid reacties die we al gekregen hebben, kregen overigens wel te horen dat het niet bij iedereen gelukt is om een bericht te plaatsen. Wanneer je geen Google-account hebt of één van de andere inlogopties kunt gebruiken, kun je heel gemakkelijk op de volgende twee manieren een berichtje achterlaten:

De eerste, meest gemakkelijk optie, is kiezen voor Anoniem in het keuzelijstje, je berichtje te tikken en op de knop publiceren te drukken. Het is dan voor ons wel makkelijk als je in je berichtje je naam achterlaat, want anders weten we niet van wie het afkomstig is.
Bij de tweede optie, Naam / URL, word je gevraagd je naam gelijk in te vullen en een URL. Dat laatste hoeft natuurlijk niet per se. Wanneer je je naam hebt ingevuld, zal dit direct zichtbaar zijn boven je geplaatste berichtje. Hierna is het ook hier weer alleen een kwestie van je berichtje tikken en drukken op de knop publiceren.

Hopelijk geeft dit meer duidelijkheid hoe jullie kunnen reageren op onze blogberichten.

Het gaat nu écht beginnen!

 foto door Dinosoldier 

Na een pittige periode met verschillende mislukte IVF-pogingen hebben we bijna een jaar geleden de knoop doorgehakt: we gaan adopteren! Omdat we zelf ook veel gehad hebben aan blogs die andere (aspirant-)adoptieouders hebben bijgehouden, willen we onze ervaringen via deze weg heel graag delen. Natuurlijk willen we hiermee ook al onze familie, vrienden, collega's en kennissen op de hoogte houden.

Binnen een week nadat we ons hadden ingeschreven bij Stichting Adoptievoorzieningen kregen we op 4 april 2012 een brief op de mat met een uitnodiging voor de informatiebijeenkomst op 15 mei 2012 in Utrecht bij Stichting Adoptievoorzieningen. In de brief ontvingen we ook ons BKA-nummer. BKA staat voor Buitenlands Kind ter Adoptie. Dit BKA-nummer bepaalt de volgorde van behandeling van de aanvragen.

Omdat de informatiebijeenkomst in het centrum van Utrecht plaats zou vinden, besloten we om met het openbaar vervoer te gaan. Vanaf station Schiphol zouden we er ongeveer 30 minuten over doen. Eerst nog een ochtend werken kon makkelijk... dachten we. Ruim op tijd, we hadden een uur speling, zouden we in Utrecht aankomen. Niet wetende dat we zoveel vertraging onderweg zouden hebben. Ik stond op station Schiphol te wachten op de trein, die met flinke vertraging binnenkwam. Gelukkig zaten we nog wel de dezelfde trein. Suzanne was namelijk bij station Nieuw Vennep ingestapt. Vol goede moed zaten we, nog steeds met ruim een half uur speling en met gezonde spanning vanwege de bijeenkomst in de intercity richting Utrecht. Tot we aankwamen bij Station Bijlmer Arena. Hier was sprake van een flinke stroomstoring, waardoor we niet gelijk verder konden. Dit duurde zo lang, dat we sowieso niet meer op tijd konden komen. Gelukkig konden we telefonisch laten weten dat we vertraging hadden opgelopen en daarom iets later zouden zijn. Gelukkig was dit geen probleem. Wij voelden ons desondanks erg opgelaten, want voor zoiets belangrijks wil je toch niet te laat komen! Uiteindelijk kwamen we zo'n 20 minuten te laat.

Bij de informatiebijeenkomst was het gezelschap heel gemengd: van heterostellen tot homostellen en vrouwen die alleen wilden adopteren. Ook qua leeftijd varieerde het veel. Van twintigers tot veertigers. We kregen heel veel informatie over de adoptieprocedure, hoe het eraan toe gaat in het buitenland zodat je goed een beeld krijgt over adoptie en hierna kunt beslissen of wel of niet verder wilt gaan met de procedure. Het laatste deel van de bijeenkomst werden we in twee groepen gesplitst, waarna we alle vragen die we op dat moment hadden, konden stellen. Ook hierbij kregen we heel veel informatie. Het was een interessante middag en ondanks dat we op internet al veel hadden gelezen, heeft dit veel duidelijk gemaakt. Wel was voor ons al heel snel duidelijk dat we door wilden gaan met adoptie.

En toen maar wachten tot we een oproep zouden krijgen voor de vijf verplichte voorlichtingsbijeenkomsten. Aan de hand van je BKA-nummer kon je op de website van Stichting Adoptievoorzieningen zien wanneer we ongeveer aan de beurt zouden zijn. Dit kon altijd nog anders worden, omdat andere mensen op de wachtlijst zich nog terug zouden kunnen trekken.  In eerste instantie was ons nummer nog láng niet aan de beurt. In september 2012 zagen we opeens dat het overzicht was bijgewerkt en dat wij ingepland zouden op zijn vroegst zomer 2013. Dát viel tegen! We hadden wel verwacht dat we lang zouden moeten wachten, maar voor je gevoel is een jaar erg lang en moeilijk te overzien. In oktober werd het overzicht aangepast en stonden we op de planning om te starten in mei 2013. Dat was voor ons gevoel alweer een heel stuk dichterbij. We waren helemaal blij verrast toen we in november 2012 al een oproepbrief thuisgestuurd kregen, waarin stond dat we niet in mei, maar in februari 2013 al mochten gaan starten. De laatste bijeenkomst staat gepland voor halverwege april 2013. We waren zo verschrikkelijk blij!

Vandaag (3 februari) is het dus bijna zover. Over 9 dagen gaat het avontuur voor ons gevoel eindelijk van start! Want nadat ongeveer driekwart jaar niets gebeurd is, zijn we blij dat er nu eindelijk actie is. We gaan ook deze keer met het openbaar vervoer, maar we nemen dit keer het zekere voor het onzekere en gaan 's morgens al die kant op. Uiteraard gaan we proberen onze ervaringen bij te houden op deze blog.