dinsdag 12 maart 2013

De derde voorlichtingsbijeenkomst

Wat gaat de tijd snel. Vandaag mochten we alweer naar de derde voorlichtingsbijeenkomst. Hierna nog maar twee te gaan. We vinden dit stiekem best wel jammer, omdat deze bijeenkomsten tot nu toe erg leuk, leerzaam en zeer nuttig zijn. Vonden we het eerst vooral nog erg spannend, kunnen we nu vooral niet wachten op de volgende keer. Deze keer stond in het teken van verlies, gemis en rouw en zou in de tweede helft van de middag een ervaringsdeskundige komen vertellen over haar twee adoptiezonen uit China. Van tevoren kregen we ook te horen dat dit twee special needkinderen betrof.

We begonnen de middag met ons proberen voor te stellen wat het voor een adoptiekind moet zijn om uit de vertrouwde omgeving gehaald te worden. Eerst werd ons gevraagd terug te denken naar onze eerste herinneringen van toen we een jaar of vier, vijf waren. Dit viel voor sommigen van ons niet mee, want wat weet je nu echt te herinneren en wat is door verhalen van bijvoorbeeld je ouders en door foto's blijven hangen? Toen we allemaal het beeld van jezelf als vierjarige in gedachten hadden, kregen we een verhaal te horen, waarbij we de opdracht kregen ons in te leven in het kind en te bedenken hoe jij zou reageren op die situatie. In het verhaal werd een kind spelend op school opgehaald door een stel onbekende mensen. Deze mensen werden de nieuwe papa en mama, maar het kind kon ze niet verstaan, zagen er raar uit en ze roken erg vreemd. Het kind werd meegenomen naar een hotelkamer, waar ook nog eens de kleren (het enige wat je hebt) vervangen werd door kleding die leek en rook als die van die vreemde mensen. De communicatie verliep erg moeilijk en zelfs de simpelste dingen zoals 'Ik moet plassen' konden niet duidelijk gemaakt worden. Na een paar dagen werd je meegenomen naar een vreemd land, waar iedereen eruit zag als de nieuwe papa en mama. Nadat we het verhaal hebben aangehoord, werd een deel van de groep gevraagd wat we vonden van de situatie en hoe je zelf zou reageren als dit jou zou overkomen op die leeftijd. Iedereen was het met elkaar eens dat het voor het kind een heel heftige ervaring moet zijn. De meesten zouden hierop reageren door zich erg stil te houden en de kat uit de boom te kijken. Het was best wel aangrijpend om je in te leven hierin. Het is moeilijk je voor te stellen wat je een kind aandoet wanneer het uit de vertrouwde situatie gehaald wordt. Daarbij zal ieder kind natuurlijk weer anders reageren om te wennen aan de nieuwe situatie.

Als volgende opdracht werd ons gevraagd na te denken waar wij zelf troost uit konden putten als we iets te verwerken hebben. Om ons hierbij te helpen, lagen op de grond allemaal foto's met heel veel verschillende afbeeldingen, waar we uit konden kiezen. Zo koos de een voor een foto van het strand en de ander voor een foto van een begraafplaats en weer een ander voor een foto van een stereo (muziek) enzovoort. Bij het bespreken hiervan werd al gauw duidelijk dat iedereen weer op een andere manier omgaat met het verwerken van een verlies. Wat voor jou werkt, hoeft voor iemand anders natuurlijk niet te werken. Dit geldt ook voor een adoptiekind, die dit op een heel andere manier kan doen dan jij zou doen of zou verwachten. Na deze oefening werd kort theoretisch ingegaan op het rouwproces en manieren van verwerken. Suzanne kwam dit erg bekend voor, omdat dit ook al tijdens haar opleiding aan bod is gekomen. Ook een adoptiekind zal zo'n proces doorlopen en je zult het hierbij moeten ondersteunen en begeleiden. 

Na dit theoretische stuk was het tijd voor een pauze, waarna we de ervaringen zouden gaan horen van een adoptiemoeder. Dit was erg leuk en een welkome afwisseling op de theorie. We kregen te horen hoe het adoptieproces van de twee zonen uit China verlopen is en dit werd ondersteund door een groot aantal foto's. Het gaf ons vooral een goed en realistisch beeld over het adopteren van kinderen met special need. Het ene kind miste de onderarm en het andere kind was geboren met een open ruggetje. Het was erg interessant om hier naar te luisteren. Wat vooral opviel was dat bij het eerste kind weinig last ondervonden werd door het missen van de onderarm, maar dat hij vooral last had van verlatingsangst. Je staat hier natuurlijk in eerste instantie helemaal niet bij stil. Je verwacht dat in deze situatie het missen van de arm het grootste probleem zou zijn. De adoptiemoeder vertelde alles erg leuk en boeiend. Ondanks de moeilijkheden kon je duidelijk merken dat ze supergelukkig was met haar gezin. Voordat we het wisten was de tijd alweer voorbij en was ook de derde middag afgelopen. 

Jammergenoeg moeten we deze keer iets langer wachten op de volgende bijeenkomst. Over drie weken mogen we weer naar Utrecht en dan zullen we het gaan hebben over de identiteitsontwikkeling van kinderen en de eigen situatie van de adoptieouders. Gelukkig hebben we tussendoor nog een week vakantie, dus de tijd zal ook deze keer wel snel gaan.

3 opmerkingen:

  1. Interessant om te zien wat er tijdens de bijeenkomsten behandeld wordt!
    Ook leuk om te zien dat jullie steeds enthousiaster worden!(Kon al bijna niet!!)
    OPAul en OMAriëtte.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat weer een mooi verhaal en interessant!!! jullie zijn alweer over de helft.......tot 2 april :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank jullie wel weer voor je mooie verhaal. Een hoop stof om over na te denken. Succes met de volgende bijeenkomst!! Toch altijd weer spannend.

    Liefs Miranda.

    BeantwoordenVerwijderen

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...